Uganda week 2

Mijn eerste blog is al bijna 150 keer bekeken, wauw! Wat leuk dat iedereen zoveel interesse heeft in mijn avonturen :) Het is inmiddels tijd voor blog nummer 2!

Jeetje, de eerste week hier is echt voorbij gevlogen. Er is een bioscoop in het centrum en ik was uitgenodigd om woensdagavond mee te gaan naar de film. Op de boda ging ik naar het centrum waar we voorafgaand aan de film pannenkoeken gingen bakken. Voor €2,50 konden we die avond bij de bioscoop naar binnen en Mumbai Hotel draaide. Na afloop van de film was het al vrij laat en één van de locals die mee was naar de film was zo lief om me even thuis af te zetten. Dit betekent dan ook echt thuis afzetten, hij reed het niet geasfalteerde donkere weggetje in en reed pas weer weg toen ik binnen de poort van mijn huis was, alles om er maar zeker van te zijn dat ik veilig thuis zou aankomen, superlief!
Na een korte nacht ging ik de dag erna naar kantoor. Ik wist dat er een project meeting zou zijn die dag waarbij ik een hoop collega’s zou ontmoeten. Echter was dit niet een meeting op kantoor van één of twee uur. Nee, we gingen naar een hotel in de buurt waar de grote vergaderzaal last minute was afgehuurd omdat we niet met zijn allen op kantoor zouden passen. Ook hoorde ik dat de meeting niet een paar uur maar de hele dag in beslag zou nemen.

Eenmaal aangekomen in de vergaderzaal was deze chic ingericht en kregen we een agenda uitgedeeld. Het laatste punt op de agenda was ‘happy hour’, dat klinkt alvast goed. De meeting bleek voor alle betrokkenen van het school milk program, één van de grote projecten van SNV, te zijn. Dit waren dus niet alleen mensen van kantoor maar ook burgemeesters en mensen van het ministerie. De hele dag was gevuld met brainstorm sessies en updates over dit project. Het was dan wel niet het project waar ik direct deel van uitmaakte maar wat ontzettend gaaf om te zien hoeveel mensen zich bezig houden met zo’n project en hoeveel mensen zich ervoor inzetten om te zorgen dat kinderen melk en yoghurt krijgen tijdens een schooldag. Na een lange dag kwamen we aan bij het happy hour. Dit bleek een vrolijke afsluiting, op de parkeerplaats van het kantoor. Er was drank, een hoop eten en een DJ. Kortom een hoop gezelligheid en een kans om wat nieuwe mensen te leren kennen. Het is hier ook gebruikelijk om te toasten met een shot whiskey, enigszins zonde als shot naar mijn mening maar nog steeds wel lekker.

Terug besloot ik dat ik wel kon lopen naar huis, het was al wel donker maar als ik eenmaal op de hoofdweg was, was het nog maar 10 minuten lopen en off-road waren toch geen boda’s. Daarnaast had ik geen kleingeld voor een boda en dus vond ik het een beetje zonde. Met een fors tempo begon ik naar huis te lopen, het donkere stuk richting de hoofdweg werd ik begeleid door vuurvliegjeslarven die kleine lichtpuntjes waren in de donkere nacht. Eenmaal op de hoofdweg werd ik herkend door één van mijn collega’s die met de auto richting huis ging. Hij stelde voor me thuis af te zetten wat ik toch maar accepteerde. Ook deze lieve chauffeur bracht me tot aan de poort van mijn huis. De volgende dag kwam hij me er nog wel even op attenderen dat het toch echt niet verstandig was om alleen over straat te gaan in het donker. Vooruit als zelfs de locals dit zeggen moet ik het maar niet meer doen. Inmiddels heb ik het eerste telefoonnummer van een boda opgeslagen zodat ik die kan bellen als ik een keer alleen over straat moet ’s nachts.

Toen was het weekend, mijn eerste volle weekend hier. Ik ga op avontuur! Vlakbij Mbarara is het Igongo centrum, hier is onder andere een museum over de geschiedenis van de Afrikaanse stammen. Aan het eind van de zaterdag ochtend, na te hebben gedoucht en zonnebrand en deet op te hebben gesmeerd (dit moet een uur na elkaar anders werkt het niet), kon ik op pad. Ik liep eerst naar het centrum waarna ik een taxi naar Igongo zou nemen. Het was even zoeken maar het was duidelijk dat ik de taxi standplaats had gevonden. Binnen no time was ik omringd door zo’n twintig Afrikanen die me allemaal maar wat graag een lift aanboden. Ik schrok een beetje van de situatie en belandde uiteindelijk in een taxi, echter bleek dit achteraf een privé-taxi te zijn en de prijs die ik had afgesproken met de onderhandelaar was slechts een fractie van het bedrag wat mijn taxichauffeur wilde hebben. Na wat onderhandelen met behulp van de bewaker van Igongo waren we het eens over een prijs en kon ik het centrum in. Ik ging het museum in waar ik een privé rondleiding kreeg, dat was hier heel normaal. Mijn tourguide begeleidde me langs de geschiedenis van de regio. Van gereedschap tot kleding, van bananen, die gebruiken ze echt voor alles, tot huisvesting alles kwam voorbij. We eindigden in oude huisjes die ingericht waren zoals er vroeger in werd geleefd. Erg leuk om dit allemaal te zien en wat te leren over de ontwikkeling van het land. Na afloop heb ik nog wat rondgelopen over het terrein waarna ik weer begon aan de terugweg. Ik ging het dit keer beter aanpakken. Ik nam een gewone taxi waar ik voor een schappelijke prijs mee kon. Zo gezegd zo gedaan kwam ik weer aan in Mbarara vanwaar ik een boda nam naar huis. Wat een ervaring was dit weer, ik weet in ieder geval dat ik in het vervolg niet in mijn eentje met een taxi ga en de privé-taxi laat ik ook maar staan.